Ομολογώ! Είμαι από εκείνους που δεν τους άρεσαν οι «Σειρήνες» του Περάκη. Το βρήκα άνευρο και ανάλατο, καμία σχέση με την πρώτη και αξεπέραστη «Λούφα». Και αν μου πείτε πως ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι που πήγαν και το είδαν ξέρουν καλύτερα, δεν έχω αντίλογο. Στη «Ψυχραιμία» λοιπόν συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Είναι πιο καλή ταινία αλλά υποπτεύομαι πως δεν θα πιάσει ούτε τα μισά εισιτήρια των «Σειρηνών». Από τη νέα εποχή του Νίκου Περάκη, του «Προστάτη Οικογενείας» και μετά δηλαδή δεν έχω και τις καλύτερες των εντυπώσεων, όμως στην «Ψυχραιμία» ο αν μη τι άλλο αειθαλής δημιουργός, δείχνει να ξαναβρίσκει τη φρεσκάδα του παρελθόντος και κυρίως σχολιάζει εύστοχα τα κακώς κείμενα της νεοελληνικής πραγματικότητας. 24 ώρες. Τόσο κρατά η δράση στο φιλμ. Μια μέρα και μια νύχτα μιας ντουζίνας χαρακτήρων που «πιάνουν» το σφυγμό του σήμερα. Από όλα έχουμε μέσα. Και Ζωνιανά και σκαφάτους, πλούσιους κατάδικους, trendy παλικάρια, αδίστακτες bimbo, αναρχοαυτόνομα νιάτα με τις πλάτες του πλούσιου μπαμπά. Διεφθαρμένους, αθώους, πορτιέρηδες, κλαμπάτους. Όλοι εδώ είναι και φωνάζουν παρών. Από την φυλακή και το Ελευθέριος Βενιζέλος μέχρι τις ομορφιές του Σαρωνικού και τη μαγεία του Ψηλορείτη, μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο, του ελληνικού καλοκαιριού παρακολουθούμε τις παράλληλες ιστορίες, νεαρών κυρίως ηρώων που αντιμετωπίζουν τους προσωπικούς τους δαίμονες. Και αυτοί οι δαίμονες είναι το ζουμί. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε τελικά, έχουμε δεν έχουμε λεφτά, έχουμε δεν έχουμε την γκομενάρα ή τον γκόμενο πλάι μας. Η ευτυχία είναι αλλού. Αυτό είναι το moto του Περάκη που πιάνει τόπο αναμφίβολα. Πέρα όμως από το σκηνοθέτη καλά παίζουν και τα νεαρά κυρίως παιδιά του καστ. Έχουν πιάσει το νόημα, ίσως γιατί η πραγματικότητα τους δεν απέχει πολύ από αυτό που κλήθηκαν να υποδυθούν…
